Choroba okluzyjna

Ma miejsce, gdy następuje dysproporcja pomiędzy wzajemnym położeniem górnych i dolnych zębów, a prawidłowym ustawieniem stawów skroniowo-żuchwowych. Szkliwo zęba jest najtwardszą tkaną w organizmie i w prawidłowych warunkach ściera się 11 µm rocznie, co daje 1 mm na 100lat!

Niejednokrotnie zęby sprawiają wrażenie prawidłowo położonych, a dolegliwości nie są jeszcze zauważane, ponieważ występują mechanizmy kompensujące, które chronią przed negatywnymi skutkami choroby okluzyjnej. Jednak są one skuteczne do czasu, gdy pacjent zaczyna odczuwać ból lub obserwować mechaniczne uszkodzenia zębów.

Jeżeli obserwowana jest którakolwiek z poniższych dolegliwości, może to być oznaką choroby okluzyjnej:

• zgrzytanie zębami
• ubytki klinowe
• recesje dziąsłowe (odsłanianie korzenia)
• bóle zębów bez wyraźnej przyczyny
• nadwrażliwość zębów na zimno
• starcie zębów, zmiana kształtu, spłaszczenie guzków w zębach bocznych
• uczucie zmęczenia mięśni twarzy lub ból zęba po obudzeniu
• bóle głowy– poranne, niewiadomego pochodzenia, często omyłkowo brane za migrenowe
• trzaski w stawach, efekt przeskakiwania, zbaczania żuchwy podczas szerokiego otwarcia
• bóle stawów skroniowo–żuchwowych
• zmęczenie podczas żucia twardych i ciągnących się pokarmów
• szumy w uszach

W pierwszej kolejności lekarz powinien prawidłowo zdiagnozować pacjenta, wykonując zabieg deprogramacji, rejestracji zgryzu w artykulatorze i dokumentacji zdjęciowej. Na podstawie tych danych może zaplanować kompleksowe leczenie oraz za pomocą protokołu DSD skorygować ustawienie zębów.

W porę wykryta choroba okluzyjna pozwoli utrzymać Twoje zęby w dobrej kondycji przez wiele lat!